Opublikowane wyniki badania ankietowego przeprowadzonego w 2014 roku wśród 208 polskich pielęgniarek epidemiologicznych stanowią istotny przyczynek do dyskusji na temat zadań i autonomii zawodowej członków Zespołów Kontroli Zakażeń.

Mowa o badaniach: Wałaszek M., Różańska A., Szczypta A., Bulanda M., Wójkowska-Mach J. Polish infection control nurses – self-assesment of their duties and professional autonomy in different types of hospitals. Medycyna Pracy. 2018;69(6):1-8.

Pielęgniarki biorące udział w badaniu oceniały w skali 1-100% czas dedykowany poszczególnym zadaniom oraz możliwość samodzielnego podejmowania decyzji. Najwięcej czasu (34%) poświęcone jest identyfikacji i rejestracji zakażeń szpitalnych, 12% kontrolom wewnętrznym, po 10% wdrażaniu procedur kontroli zakażeń i szkoleniu personelu, 8% identyfikacji i analizie ognisk epidemicznych, 7% promocji higieny rąk, 6% konsultacjom pacjentów z zakażeniami.

Największa autonomia zawodowa dotyczy kontroli wewnętrznych (71%) a najmniejsza konsultacji pacjentów z zakażeniami, problemom izolacji i stosowania środków ochrony osobistej (51%).

Obecny model działania Zespołów Kontroli Zakażeń nie jest optymalny poprzez koncentrację na rejestracji zakażeń a nie działaniach profilaktycznych. Jednocześnie zwraca uwagę brak działającej w Polsce zunifikowanej sieci monitorowania zakażeń na poziomie krajowym lub regionalnym mimo deklarowanego szerokiego zakresu prowadzonego nadzoru epidemiologicznego co czyni taki podział obowiązków mało efektywnym.

Niepełna autonomia w podejmowaniu decyzji, hierarchiczna struktura zespołów, w których pielęgniarka epidemiologiczna nie jest traktowana jako równorzędny partner oraz dedykowanie czasu raczej na rejestrację zakażeń niż ich zapobieganie i szkolenie personelu nie pozwalają na pełne wykorzystanie potencjału licznej i profesjonalnie wykształconej grupy zawodowej.

Materiał za: lek.med. Grzegorz Dubiel, Stowarzyszenie Epidemiologii Szpitalnej