Test obciążenia płynami przeprowadza się w celu weryfikacji, czy pacjent odniesie korzyść z resuscytacji płynowej oraz czy jest ona dla niego bezpieczna. Polega on na szybkim przetoczeniu dożylnym określonej objętości krystaloidu. Przed i po teście wykonuje się pomiary objętości wyrzutowej lewej komory.

Wykonując test obciążenia płynami należy pamiętać o tym, aby zadać sobie następujące pytania:

• Czy pacjent wymaga testu obciążenia płynami?
• Czy pacjent będzie w stanie wyeliminować tę ilość płynu?
• Czy lepiej jest podać pacjentowi płyn i.v., czy może jednak wykonać test unoszenia nóg?
• Czy lekarz ma właściwe narzędzia do oceny objętości wyrzutowej lewej komory?

W teście obciążenia płynami wykorzystujemy prawo Franka-Starlinga. Zwiększając objętość wewnątrznaczyniową układu żylnego zwiększamy preload, czyli obciążenie wstępne i objętość końcowo-rozkurczową (end diastolic volume – EDV). Im preload jest większy, tym większa powinna być SV. Do wzrostu SV dochodzi tylko wtedy, jeśli serce pacjenta „znajduje się” na krzywej wznoszącej Franka-Starlinga. Im przesunięcie jest bardziej w prawo na krzywej Franka-Starlinga, tym pacjent gorzej odpowie na płynoterapię – lub mówiąc prościej – dalsza podaż płynów nie spowoduje wzrostu SV.